น้ำตาหอยทาก, พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ
เธอบอกว่ารักนั้นกินไม่ได้
เธอไม่เข้าใจยามรักไม่กินก็อิ่ม
ลองทบทวนดูสัมผัสอ่อนนิ่ม
ไม่อิ่มไม่หิวพร่ำเพ้อรำพัน
*
เพ้อรำพันรำพันว่าฉันรักเธอ
เพ้อรำพันตรงนี้ตรงนั่นหนักหนา
เพ้อรำพันไปต่างต่างนานา
นาๆๆๆๆๆๆๆ อยู่นานสองนาน
เธอบอกว่ารักแล้วมักร้องไห้
เธอไม่เข้าใจ ร้องไห้เพราะใจต้องการ
ได้รักมาครองให้ยั่งยืนนาน
จึงหวั่นจึงไหวเพราะใจหมายปอง
**
คืนเงียบเหงาแสงดาวบ่ายเบี่ยง
ได้ยินเสียงนกในหัวใจเราร้อง
เห็นน้ำตาหอยทากหลั่งนอง
เมื่อถูกเหยียบย่ำ เปลือกบางบางก็แตกสลาย
***
เหมือนดั่งใจฉันที่มันต้องแตก
มันร้าวมันแหลกยามจนเธอทนไม่ได้
ไม้เท้ายอดทองถือครองด้วยใจ
ไม่ใช่ด้วยเงินหรือหน้างดงาม
****
หน้างดงามงดงามเมื่อยามเป็นสาว
ระยะยาวความสาวก็เพียงสั้นสั้น
ระยะปลายร่างกายก็หย่อนก็ยาน
หย่อนๆ ยานๆ ที่อยู่กันนานเพราะฉันรักเธอ
| ** | *** | **** |
| * | * | * | * |