บนผืนน้ำแสนไกลชายฝั่ง เรือผุพังลำน้อยล่องไป
ฝ่าคลื่นลมมรสุมมากมาย พายุร้ายที่โหมกระหน่ำ
เป็นเรือไม้กระดานเก่าๆ ที่ตัดต่อกันพอเป็นลำ
หลายครั้งคราว ถูกพายุกระหน่ำ
เกือบพลิกคว่ำ ลงกลางทะเล
กี่หยาดหยดหยาดน้ำตาหลังริน เกือบจะสิ้นเมื่อลมโถมเท
ฝ่าคลื่นลมถูกคลื่นซัดโซเซ ฝ่าทะเลเพื่อไปถึงฝั่ง
ร้อยคืนหรือหมื่นวัน ด้วยใจนั้นยังคงหวัง
เหน็ดเหนื่อยเหงื่อเหลือกำลัง มองชายฝั่งยังห่างไกล
*
เรือล่องไปใจล่องตาม ฝ่าความร้อนทนความเหน็บหนาว
ไม้พายหักก็ยังกวักมือเท้า ไม่ถึงคราวคงถึงสักวัน
แม้แผ่นดินนั้นยังห่างไกล แต่ใจ ฉันยังคงหวัง
กาลเวลาแม้จะแสนยาวนาน หากดักดารคงจมธารา ฮ้า..
| * |
บนพื้นน้ำไม่ไกลชายชายฝั่ง เรือผุพังลำน้อยล่องมา
กลางนธีกับชีวีนาวา ฟันฝ่าจนถึงฝั่งฝัน..